عشقنامه

                                یکی از مسائل مهم اخلاق جنسی مسئله عشق است.
                                چنانکه می دانیم فلاسفه از قدیم الایام برای عشق
                                فصل مخصوصی باز کرده و به بررسی ماهیت آن پرداخته
                                اند، ابن سینا رساله خصوصی در عشق فراهم آورده
                                است، عرفا عشق را در همه اشیاء ساری، و عشق انسان
                                به انسان را مظهر آن حقیقت کلی دانسته اند. شعراء
                                اهل ادب با آنکه شهوت را امری حیوانی و پست شمرده
                                اند، عشق را ستایش کرده و به آن افتخار کرده اند
                                تا آنجا که مقایسه عقل و عشق و ترجیح عشق بر عقل
                                بخشی از ادبیات ما را تشکیل می دهد. عشقی که مورد
                                ستایش واقع شده و از غیر مقوله شهوت دانسته شده
                                است تنها عشق الهی نیست، حتی عشق انسان به انسان
                                نیز در بعضی از اقسامش امری شریف و خارج از مقوله
                                شهوت معرفی شده است.
                                نقطه مقابل این عده، افرادی بوده و هستند که عشق
                                را چه از لحاظ مبدأ و چه از لحاظ کیفیت و چه از
                                لحاظ هدف، جز حدت و شدت غریزه جنسی نمی دانند و به
                                عشق مقدس، ایمان و اعتراف ندارند، از نظر این عده
                                استعمال عشق در مورد خداوند نیز خارج از نزاکت و
                                ادب و عبودیت است. از نظر دسته اول، عشق تقسیماتی
                                دارد، یکی از اقسام آن عشق انسان به انسان است،
                                این عشق نیز به نوبه خود بر دو قسم است: جسمانی و
                                نفسانی (و به تعبیر دیگر: حیوانی و انسانی) ولی از
                                نظر دسته دوم عشق تقسیمات و اقسامی ندارد، هر چه
                                هست همان شهوت است و بس.

                                امروز در میان بعضی از فلاسفه جدید عقیده سومی
                                پیدا شده است. از نظر این عده ریشه همه عشقها امر
                                جنسی است، ولی همین امر جنسی در شرائط خاصی تدریجا
                                تغییر شکل می دهد و خاصیت جنسی و شهوانی خود را از
                                دست می دهد و جنبه روحی و معنوی به خود می گیرد.
                                این عده به دو گونگی عشق قائل هستند. اما به معنی
                                دو گونگی از لحاظ حالت و کیفیت و هدف و آثار، نه
                                دو گونگی از لحاظ ریشه و مبدأ. از نظر این عده جای
                                تعجب نیست که یک امر مادی شکل معنوی بخود بگیرد،
                                زیرا میان مادیات و معنویات آنچنان دیوار غیر قابل
                                عبوری وجود ندارد و به قول یکی از اهل نظر ''هر
                                امر معنوی، اصل و پایه طبیعی دارد و هر امر مادی
                                یک گسترش و بسط معنوی'' (لذات فلسفه/ص135).

                                ما فعلا نمی خواهیم وارد این بحث عمیق روانی و
                                فلسفی بشویم و به نقل و نقد عقاید و آراء زیادی که
                                در این باره قدیما و جدیدا گفته شده بپردازیم، در
                                اینجا همین قدر می گوئیم خواه عشق ریشه غیر جنسی
                                داشته باشد و خواه نداشته باشد، و به فرض اول خواه
                                بتواند تغییر شکل و ماهیت بدهد و جنبه معنوی و
                                روحانی پیدا کند، خواه نکند، در این جهت نمی
                                توانیم تردید داشته باشیم که عشق از لحاظ آثار
                                روانی و اجتماعی، یعنی از لحاظ تحولاتی که در روح
                                فرد ایجاد می کند و از لحاظ تأثیراتی که در خلق
                                آثار هنری و ذوقی و اجتماعی دارد، با یک شهوت ساده
                                حیوانی که هدفش صرفا ارضاء و اشباع است تفاوت
                                بسیار دارد. حالت خاص شهوانی تا وقتیکه صورت
                                شهوانی دارد مقرون به خودخواهی است و در این حالت
                                انسان به موضوع شهوت به چشم یک ابزار و وسیله نگاه
                                می کند، اما همینکه شکل عشق به خود گرفت، موضوع
                                دلخواه آنچنان اصالت پیدا می کند که حتی از جان
                                خواستار عزیزتر و گرانبهاتر می گردد و خواستار
                                فدائی موضوع دلخواه خود می شود، یعنی شخص خواستار
                                از ''خودی'' بیرون می رود و لااقل خودی او خودی
                                طرف را نیز در بر می گیرد، از این رو است که عشق
                                به عنوان مربی، کیمیا، معلم و الهام بخش خوانده
                                شده است. سعدی می گوید:
                                هر که عشق اندر او کمند انداخت *** بمراد ویش به
                                باید ساخت
                                هر که عاشق نگشت، مرد نشد *** نقره فائق نگشت تا
                                نگداخت

                                یا مثلا حافظ می گوید:
                                بلبل از فیض گل آموخت سخن، ورنه نبود *** این همه
                                قول و غزل، تعبیه در منقارش
                                ادبیات جهان پر است از این تعبیرات.

                                رابطه عشق و غریزه جنسی
                                اگر آن فرضیه را بپذیریم که می گوید عشق از لحاظ
                                ریشه و هم از لحاظ کیفیت، هدف و آثارش، جز غریزه
                                جنسی نیست، عشق در اخلاق جنسی فصل جداگانه ای
                                نخواهد داشت، و اما اگر عشق را از لحاظ ریشه و
                                لااقل از لحاظ کیفیت و آثار روانی اجتماعی، با
                                غریزه جنسی مغایر دانستیم ناچاریم فصل جداگانه ای
                                برای لزوم و عدم لزوم پرورش این استعداد باز کنیم.
                                لزوم اشباع غریزه جنسی کافی نیست که عشق را مجاز
                                بشماریم، همچنانکه اشباع غریزه جنسی برای پرورش
                                این حالت نیمه معنوی کافی نیست و محرومیت از این
                                موهبت ممکن است عوارضی داشته باشد که با اشباع
                                حیوانی غریزه جنسی چاره پذیر نیست.

                                دموکراسی در اخلاق جنسی
                                در دموکراسی اخلاق نیز مانند سیاست، باید اصول
                                آزادی و دموکراسی حکمفرما باشد مطلب صحیح و درستی
                                است، یعنی انسان باید با غرائز و تمایلات خود
                                مانند یک حکومت عادل و دموکرات با توده مردم رفتار
                                کند. ولی عده ای آنجا که پای مسائل اخلاقی در میان
                                می آید، یا آنجا که انسان در مقابل خودش قرار
                                گرفته و باید درباره رفتار خودش با خودش قضاوت
                                کند، عمدا یا سهوا دموکراسی را با خودسری و هرج و
                                مرج و بی بند و باری اشتباه می کنند. اسلام درباره
                                اخلاق جنسی همان را می گوید که جهان امروز درباره
                                اخلاق سیاسی و اخلاق اقتصادی پذیرفته است. اخلاق
                                سیاسی به غریزه قدرت و برتری طلبی مربوط است و
                                اخلاق اقتصادی به حس افزون طلبی، همچنانکه اخلاق
                                جنسی مربوط است به غریزه جنسی. از نظر لزوم آزادی
                                از یک طرف و لزوم انضباط شدید از طرف دیگر هیچ
                                تفاوتی میان این سه بخش اخلاق نیست. معلوم نیست
                                چرا طرفداران اخلاق نوین جنسی این گشاده دستی ها