برایتان پیش آمده است، با زوج هایی ملاقات کنید که بعد از سالها زندگی مشترک ادعا می کنند، هنوز عاشقانه با هم زندگی می کنند و یکدیگر را دوست دارند، امکان دارد، در دلتان به آنها خندیده باشید و یا اینکه گمان کرده باشید، آنها دارند خود را و شاید شما را فریب می دهند.

این مساله ای است که برای بسیاری از افراد جالب است. از جمله عده ای از دانشمندان و محققان. برای همین هم به تازگی سه تن از آنها در دانشگاه Stony Brook به بررسی این موضوع پرداخته اند. آنها 17 نفر (10 زن و 7 مرد) را که ادعا می کردند بعد از گذشت میانگین 21 سال زندگی مشترک، هنوز  دیوانه وار زوج خود را دوست دارند مورد آزمایش قرار دادند.

در حالیکه این افراد عکس زوجشان را مشاهده می کردند محققان مغز آنها را اسکن کردهند و مشاهده کردند، ناحیه ی ventral tegmental- ناحیه ای از مغز  که  انقال دهنده های عصبی  دوپامین که ایجاد لذت می کنند را تولید می کند- به شدت فعال شد. در مطالعه ی که قبلا بر روی 17 نفر جوان 18 تا 26 سال صورت گرفته بود بعد از اینکه ، یک ماه این افراد با هم روابط نزدیک عاطفی و جنسی داشند با اسکن مغز این افراد، همین قسمت مغز به این شدت فعال شده بود.

Arthur Aron    بکی از محققان این پژوهش که روانشناس اجتماعی است می گوید تا پیش از این تصور می شد که عشق های آتشین به مرور زمان به ناچار افت می کنند و آنهایی که ادعا  می کنند بعد از سالها عاشق هستند خود را فریب می دهند و یا سعی دارند که احساس خوبی در یکدیگر ایجاد کنند. اما Aron و دو همکار دیگرش دریافتند که" عشق " در میان زوج های خوشبخت می تواند پایدار باشد.

آنها در هنگام اسکن مغز  همچنین متوجه شدند که ناحیه ای از مغز که مربوط به وابستگی طولانی مدت است ماده ی شیمایی به نام استرونین تولید می کند که در ایجاد آرامش و کاهش وسواس فکری موثر است.

هلن فیشر انسان شناس- یکی از همکاران- این پژوهش می گوید: تفاوت عشق در مرحله ی اولیه با عشق سال های بعد این است که انسان احساس وابستگی زیادی دارد و می خواهد همیشه با معشوق خود باشد اما دیگر آن وسواس فکری را ندارد مثلا زمانی که فرد تازه عاشق شده است اگر مدت کوتاهی از معشوق خود خبر نداشته باشد به گریه می افتد. هلن فیشر می افزاید اگر تا بحال از بیشتر مردم دنیا می پرسیدید که آیا عشق رمانتیک می تواند پایدار باشد ؟ آنها می گفتند : احتمالا نه! و در بیشتر کتاب های مربوط به این موضوع نیز  به همین جواب دست می یافتیم. اما اکنون ما ثابت کرده ایم که آنها همگی اشتباه می کردند.

 

این پژوهش در سمینار انجمن علوم عصبی در واشنگتن دی سی بصورت سخنرانی ارائه شد.